Wieczór panieński nasze powinny zorganizować nasze przyjaciółki, mogą się za to zabrać gdy znamy już datę ślubu i większość przygotowań jest już za nami . Powinien to być niezapomniany wieczór, a nie zwykłe impreza z dużą ilością alkoholu i brakiem jakichkolwiek atrakcji.

Pomysły na wieczór panieński

Zabawę w ten niezapomniany wieczór możemy zacząć od zregenerowania sił i odrobiny relaksu , wizyta w SPA będzie idealna. Atmosfera pozwoli na relaks, a kosmetyczka dopełni całości na kolejną część wieczoru. Aby zachować na dłużej wspomnienia wybierzcie się do profesjonalnego studia fotograficznego, gdzie poczujecie się jak modelki - fotograf, fryzjer oraz stylista przygotują Was do sesji.

Kolacja w ekskluzywnej restauracji zwieńczonej występem przystojnego tancerza, będzie ucztą dla zmysłów, a na koniec całonocny clubbing w najbardziej znanych klubach.

Proboszcz parafii, w której miał miejsce ślub ma obowiązek sporządzić akt ślubu czyli zapisać zawarte małżeństwo w księdze małżeństw (kan. 1121 §1 KPK’83). Ponadto konieczne jest sporządzenie wpisu w akcie chrztu. W sytuacji więc, gdy małżeństwo zostało zawarte w innej parafii niż miał miejsce chrzest, to proboszcz miejsca ślubu jest zobowiązany do powiadomienia o tym fakcie proboszcza miejsca chrztu (kan. 1118 §2 KPK’83). Racją tego wymogu jest uniemożliwienie zawierania małżeństw bigamicznych.

Małżeństwa powinny być zawierane w parafii jednego z nupturientów, w której osoba posiada stałe lub tymczasowe miejsce zamieszkania (kan. 1115 KPK’83). Stałe miejsce zamieszkania nabywa się poprzez rzeczywisty pobyt przez okres pięciu lat w danym miejscu bądź intencję pozostania tam na stałe. Z kolei tymczasowe zamieszkanie ma miejsce w przypadku, gdy osoba przebywa na danym terytorium przez trzy miesiące bądź ma intencję przebywania przez ten czas (kan. 102 §§2 i 3).

Małżeństwo katolików oraz katolika z niekatolikiem musi być zawarte w kościele parafialnym. Gdyby osoby chciały mieć ślub w innym kościele lub kaplicy, to zezwolenie musi zostać udzielone przez biskupa diecezjalnego lub proboszcza (kann. 1118 §1).

Istnieje także możliwość zawarcia małżeństwa w miejscu innym niż kościół lub kaplica (np. w domu prywatnym). Musi być to jednak odpowiednie miejsce, w którym można wytworzyć religijną atmosferę. Konieczne jest w takim przypadku uzyskanie zgody biskupa diecezjalnego (kan. 1118 §2 KPK’83). Godną uwagi jest sytuacja małżeństwa katolika z nieochrzczonym. Jeśli osoba nieochrzczona odmawia zawarcia małżeństwa w kościele, to proboszcz strony katolickiej może wyrazić zgodę na zawarcie małżeństwa w innym miejscu niż kościół, po rozważeniu wszelkich okoliczności (kan. 1118 §3 KPK’83).

Przepisy dotyczące formy zawarcia małżeństwa obowiązują w przypadku, gdy przynajmniej jedna ze stron została ochrzczona w Kościele katolickim lub została do niego przyjęta (kan. 1117 KPK’83). Nie są zobowiązani do jej zachowania nieochrzczeni oraz ochrzczeni w Kościele innym niż katolicki. Benedykt XVI w Motu proprio Omnium in mentem zmieniając przepisy kodeksowe, zobowiązał do zachowania tych norm osoby, które odstąpiły od Kościoła formalnym aktem.

Wyjątkowa sytuacja zachodzi w przypadku, gdy małżeństwo zostaje zawarte pomiędzy łacińskim katolikiem a prawosławnym. W tym przypadku jeśli małżeństwo zostanie zawarte w obecności kapłana prawosławnego w cerkwi, jest ono ważne (nawet jeśli nie otrzymano dyspensy od formy). Przepis ten nie obwiązuje w odniesieniu do członków innych Kościołów niż Kościoły Wschodnie(prawosławne). Oznacza to, iż katolik chcący zawrzeć małżeństwo z wiernym np. Kościoła protestanckiego jest zobowiązany zachować formę kanoniczną bądź gdy nie jest to możliwe, prosić o dyspensę od niej.

Gdy nie mogą zostać zachowane przepisy dotyczące formy zwyczajnej, wykonywana jest forma nadzwyczajna. Małżeństwo jest zawarte jedynie w obecności dwóch świadków zwykłych. Może mieć miejsce w dwóch przypadkach.

Pierwszy przypadek zachodzi, gdy świadek urzędowy (kapłan) jest nieosiągalny (nie można się do niego udać ani on nie może przybyć) i jednocześnie jednemu bądź obu nupturientom zagraża niebezpieczeństwo śmierci (przykładem może być katastrofa lotnicza, gdy narzeczeni znajdują się na pokładzie i wiedzą, iż samolot się rozbije; gdy jedna osoba jest bardzo ciężko chora i podejrzewa się, iż w każdej chwili może umrzeć).

Po drugie może ona zostać zastosowana, gdy kapłan jest nieosiągalny i roztropnie przewiduje się, iż nie będzie dostępny przez miesiąc (taka sytuacja może mieć miejsce np. w Afryce, gdzie jest mało kapłanów katolickich bądź też w przypadku gdy miejscowość zostaje odcięta od świata, np. przez wodę i mieszkańcy przewidują, iż taka sytuacja nie zmieni się przez miesiąc)(kan. 1116 §1 KPK’83). Jednocześnie należy dodać, iż prawodawca ustanowił przepis, w którym wskazał, iż jeśli dostępny jest jakikolwiek inny kapłan lub diakon, to należy go poprosić o asystowanie (kan. 1116 § 2 KPK’83). Konieczne jest podkreślenie, iż nie jest to wymagane do ważności. W związku z tym, gdyby doszło do sytuacji, w której nie jest możliwe zachowanie przepisów dotyczących zwyczajnej formy, a w pobliżu przebywa inny kapłan, który nie został poproszony o asystencję, to małżeństwo zostanie zawarte ważnie.

Do ważności małżeństwa prawodawca kościelny wymaga spełnienia trzech przesłanek.

Mianowicie:
braku przeszkód małżeńskich (kann. 1083- 1094 KPK' 83)
braku wad zgody (kann. 1095- 1107 KPK'83)
zadośćuczynienia przepisom dotyczącym formy prawnej (kann. 1108- 1123).

Kanoniczna forma zawarcia małżeństwa - pod tym pojęciem należy rozumieć sposób wyrażenia zgody małżeńskiej, określony przez ustawodawcę, są dwa rodzaje : zwyczajna oraz nadzwyczajna.

Forma zwyczajna

Prawodawca w kan. 1108 KPK'83 postanowił, iż ważne małżeństwo musi zostać zawarte w obecności świadka kwalifikowanego oraz dwóch świadków zwykłych. Jeśli chodzi o świadka kwalifikowanego (urzędowego) to może nim być: biskup diecezjalny, proboszcz bądź też kapłan lub diakon przez nich delegowany. Jego zadaniem jest przyjęcie od nupturientów zgody małżeńskiej (kan. 1108 §1 KPK’ 83); w związku z czym musi on być fizycznie obecny w czasie jej wyrażania. Nie jest możliwe więc, aby kapłan i nupturienci kontaktowali się ze sobą za pomocą telefonu, czy Internetu. W przypadku biernej bądź braku fizycznej asystencji, akt jest nieważny.

Mogą oni ważnie asystować przy zawarciu małżeństwa osób przebywających na terytorium podlegającym ich władzy (biskup na terenie całej diecezji, proboszcz na terenie parafii). Warunkiem jest przynależność przynajmniej jednej ze stron do Kościoła łacińskiego (kan. 1109 KPK’ 83). Z kolei, gdyby biskup lub proboszcz chcieli asystować przy zawarciu małżeństwa na innym terytorium (np. diecezji lub parafii sąsiedniej), to konieczne jest uzyskanie delegacji od tamtejszego ordynariusza lub proboszcza. Świadkiem urzędowym może być także inny kapłan lub diakon. Warunkiem wymaganym do ważności jest uzyskanie delegacji od biskupa diecezjalnego lub proboszcza (kan. 1111 KPK’83).

Oprócz świadka urzędowego w czasie zawierania małżeństwa muszą być obecni także świadkowie zwykli. Prawodawca nie przedstawił wymagań jakie muszą oni spełnić. Jednakże w doktrynie uważa się, iż może nim być każdy, kto posiada zdolność stwierdzenia zawarcia małżeństwa oraz dania o tym wiarygodnego świadectwa. Oznacza to, iż świadkiem nie może być osoba, która nie jest w stanie wiarygodnie poświadczyć faktu. Nie ma znaczenia, czy będą to osoby ochrzczone, nieochrzczone, pełnoletnie, czy też niepełnoletnie.

Zaręczyny - uroczyste ogłoszenie zamiaru zawarcia związku małżeńskiego to bardzo stara tradycja. Słowo „zaręczyny" pochodzi od słowa „ręka" czyli prosić o rękę. Zgodnie z dawną Polską tradycją zaręczyny były powszechnie obowiązującą ceremonią i uwieńczeniem długich pertraktacji majątkowych pomiędzy rodzinami obojga przyszłych Państwa Młodych. Z okazji zaręczyn organizowano wystawne przyjęcia, na które zapraszano rodzinę, przyjaciół, znajomych. Zaręczynowe przyjęcie odbywało się w domu narzeczonej w porze obiadu. Najważniejszym momentem tej uroczystości była wymiana pierścionków. Narzeczony, wkładając swej wybrance pierścionek zaręczynowy na czwarty palec lewej ręki, zobowiązywał się do zawarcia małżeństwa, a narzeczona rewanżowała się sygnetem. Tradycja nakazywała, aby pierścionki zaręczynowe miały białe kamienie - kolor symbolizuje szczęście i powodzenie. W pierścionkach zaręczynowych oprawiane były brylanty lub perły, a wewnątrz grawerowano imiona młodych lub krótkie sentencje.

Od chwili zaręczyn młodzi ludzie byli oficjalnie narzeczonymi - podczas uroczystości ustalano i ogłaszano także datę ślubu. Z zadeklarowanej w czasie zaręczyn obietnicy małżeństwa nie można było wycofać się bez naprawdę ważnych powodów. Zerwanie zaręczyn było skandalem i kompromitowało tego, kto spowodował taką sytuację.

Alkohol może zrobić niesamowitą furorę, zwłaszcza jeśli podawany będzie w niecodzienny sposób i przyrządzony według profesjonalnych przepisów, a najlepiej zatrudnić do tego fachowców pracujących w "branży".

Liczą się wygląd i estetyka podania drinków, a także co oczywiste ich smak. Jednak najważniejsze są pokazy na żywo z przyrządzania drinków np. niezwykle popularnym ostatnimi czasy pokazie barmańskim z płonącymi drinkami w roli głównej

Największą popularnością cieszą się drinki kolorowe, kilkuwarstwowe z przeróżnymi, oryginalnymi dodatkami.

Ekskluzywności drinkom dodają formy ich podania - słomki w niecodziennych kształtach (np. słomki zawijane w kształcie serca), świecące dna kieliszków, lód w kształcie serca lub obrączek.

Nie trzeba na stole podawać tylko przysłowiowej wódki z colą i lodem. Mamy szeroki wybór dodatków do drinków - limonki, oliwki, plasterki surowego zielonego ogórka. Należy jednak pod brać uwagę kompozycję smakową - nie wszystkie dodatki pasują z każdym drinkiem.

Limonka pasuje do Mojito z rumem, syropem cukrowym i świeżą miętą.
Oliwki komponują się z Martini.
Plasterki surowego ogórka dodają niesamowitego smaku drinkowi na bazie wódki Żołądkowej czy Sprite z dodatkiem kruszonego lodu.

Zazwyczaj na początku wesela odbywa się uroczyste przemówienie tzw. mowa weselna . Skierowana jest do nowożeńców, ich rodziców i zgromadzonych gości. By mowa weselna była piękna i wyjątkowa, powinna być niebanalna i dobrze przemyślana. Jako pierwszy powinien zabrać głos ojciec Panny Młodej, a po nim – Pan Młody lub jego ojciec, następnie świadkowie.

Mowa weselna wygłaszana jest z pamięci, ale powinna być wcześniej przygotowana. Ma charakter uroczysty, jednak może zawierać żarty i anegdoty rodzinne lub zabawne skojarzenia. Może zawierać wspomnienia z czasu narzeczeństwa czy dzieciństwa Młodej Pary. Uroczysta wypowiedź kończy się życzeniami i toastem.

"Nie znoszę wystąpień publicznych i nie mam pojęcia, jak się pisze mowy weselne. Potrafię za to układać piosenki..." - powiedział na swoim weselu Tom Fletcher po czym wyśpiewał podziękowania dla przyjaciół i rodziny.

Młody brytyjski muzyk zachwycił gości i wzruszył pannę młodą swoją piosenką, zrobił także furorę w internecie. Wideo z Tomem śpiewającym na swoim weselu było w zeszłym tygodniu jednym z najpopularniejszych klipów na YouTube - w tydzień zebrało 8 milionów odsłon.